Christus – Ireneos van Lyon -deel 2

CHRISTUS

deel 2

Ireneos van Lyon

De voorzegging van Christus’lijden

Jesaja verhaalt ook hoe de Christus verworpen, gemarteld en tenslotte zelfs gedood zal worden : ‘Zie,Lijn Zoon zal erkenning vinden, verhoogd en zeer verheven worden. Maar dan zullen velen over U ontzet zijn, zo misvormd zal Uw uiterlijk zijn onder de mensen; Zijn verschijning was onmenselijk geschonden. Zijn uiterlijk had niets meer van een mensenkind. Vele volkeren zijn ontzet, koningen sluiten om Hem hun mond, omdat zij zien wat wat niet was voorzegd, en vernamen waarvan zij nooit hadden gehoord.
Heer, wie heeft geloofd wat wij gehoord hebben, aan wie werd de arm des Heren openbaar ? Als een kind schoot Hij op, als een wortel in dorre grond, zonder gestalte of heerlijkheid. Zijn uiterlijk was zonder schoonheid, Zijn voorkomen verachtelijk en Hij werd gemeden door de mensen. Een man van Smarten, met ziekten vertrouwd, een mens die zijn gezicht voor ons verbergt, geminacht, onaanzienlijk.
Maar het zijn onze ziekten die Hij op Zich genomen heeft, het zijn onze smarten die Hij draagt. Terwijl wij Hem beschouwden als een geslagene, door God gekastijd en vernederd, werd Hij doorstoken om onze weerspannigheid, gebroken om onze zonden. Hij werd gestraft om ons de vrede te schenken, door Zijn striemen werden wij genezen (Jes.52,13-53,5)’

Christus

deel1

Uit : Het christengeloof : De Geloofsverkondiging der Apostelen met bewijzenUitgave :Orth.klooster Den Haag

Door : Ireneos van Lyon

Christus, God en mens
De profeet Amos zegt (9,11): ‘Te dien dage zal ik Davids vervallen tent weer oprichten’. Hiermee wordt geduid op het uit David stammend lichaam van Christus, dat gestorven is en uit de doden is opgestaan. Want ‘tent’ wordt vaak gebruikt voor lichaam.
Christus’lichamelijke afstamming uit David; dat Hij de Zoon van God; dat Hij zou sterven en opstaan uit de dood; dat Hij uiterlijk een mens, maar naar kracht als God zou zijn; dat Hij rechter zou zijn over heel de wereld; dat Hij gerechtigheid uitoefent en onze Verlosser is, dat alles wordt in de hierboven vermelde schrift woorden voorspeld
Christus geboorteplaats
De profeet Micheas wijst zelf de plaats aan waar de Christus geboren zou worden, namelijk Bethlehem in Judea (Mich.5,1) : ‘En gij, Bethlehem in Judea, zijt niet de geringste onder de aanvoerders van Juda : uit u immers zal een aanvoerder voortkomen, die Mijn volk Israel weiden zal’. Bethlehem is de geboorteplaats van David, zodat Christus, niet slechts vanwege de Maagd die Hem gebaard heeft, maar ook door Zijn geboorteplaats een afstammeling van David is.
De ware heerser uit Davids nageslacht.
Telkens spreekt David erover dat de Christus uit zijn nakomelingschap geboren zou worden, zoals in Psalm 131 : ‘Omwille van David, Uw dienaar, wend het aangezicht niet af van Uw Christus; de Heer heeft naar waarheid gezworen aan David. Hij zal het zeker gestand doen : vrucht van uw lichaam zal ik plaatsen op uw troon als us zonen Mijn Verbond onderhouden; als zij Mijn Getuigenissen bewaren zoals ik die hun zal leren, dan zal hun Zoon tot in eeuwigheid zetelen op uw troon’. Doch geen van Davids zonen heeft voor altijd geheerst, ook bleef hun koningschap niet eeuwig – dat rijk is immers opgeheven – alleen de uit David geboren Christus is Koning in eeuwigheid.

Papathomas : Kerk in dialoog

Kerk in dialoog

Prof.Archimandriet Grigorios D. PAPATHOMAS

 

“Eén van de problemen die gesteld zijn door de kruisvaarten – zegt Steven Runciman – was dat zij de relaties tussen christenen en moslims onherstelbaar en definitief vernietigden. Voor de kruisvaarten getuigden de orthodoxe Kerk in het bijzonder en de wereld van de moslims van een verstandhouding en een wederzijdse tolerantie, alsook van een wederzijdse dialectiek , onder andere, dank zij de dialogen door de byzantijnse theologen met deze wereld (cf. Johannes Damascenos en veel anderen tot Gregorius Palamas). Onder andere, verbood de orthodoxe Kerk het idee van de heilige oorlog. Het bewijs hiervan is dat de Patriarch van Constantinopel Polyeucte (956-970) zijn zegen niet gaf aan het leger van Nicéphorus Phocas (963-969), wanneer hij op veldtocht vertrok tegen de Sarrazenen, om de goede reden, zoals hij zei, dat geen enkele oorlog als heilig kan genoemd worden. Het concept van heilige oorlog werd ingevoerd door de kruisvaarders die hem verheerlijkten, niet enkel in hun eigen rangen, maar ook bij de moslims die begonnen waren met het op te geven “

orthodox zijn in de westerse wereld

ORTHODOX ZIJN IN DE WESTERSE WERELD
Door Vader Boris BOBRINSKOY

Deze titel is mij gesuggereerd, maar ik zou het hierbij niet willen laten. Het essentieel probleem blijft kortweg : Christen te zijn in de wereld. Ik zal op deze vraag van de christelijke of orthodoxe identiteit nog terugkomen. Het is té gemakkelijk om de Oosterse orthodoxie te plaatsen tegenover het Westerse, die men trouwens nog nader moet bepalen : latijns, gereformeerd, a-religieus, niet-confessioneel, geseculariseerd. En wij zouden ons hiertegenover roemen om onze Orthodoxie, om onze oosterse identiteit ?. Zeker, de orthodoxie heeft een tweeduizend jaar lange geschiedenis van cultuur, heiligheid, van martelaren achter de rug, dit is waar en belangrijk, maar dikwijls is dit maar heel oppervlakkig, eens verworven voor allen. Het is op de eerste plaats de term ‘westers’ die voor mij een probleem vormt. Voor het Christelijke en dus orthodoxe geweten is het waarachtige Oosten niet geografisch, maar vooral spiritueel. De waarachtige zon die in het Oosten opstaat om

Bidden in de vroege Kerk

Het bidden in de vroege kerk

In het Nieuwe Testament wordt regelmatig verteld dat mensen bidden, niet alleen in de tempel en in een liturgische context, maar ook in andere situaties. Zo wordt in Handelingen 20: 36 gemeld dat Paulus, als hij afscheid neemt van de gemeente in Efeze ‘neerknielde en bad met hen allen’. In het Grieks wordt het knielen zeer beeldend uitgedrukt: ‘Theis ta gonata autou’, ‘zijn knieën gesteld/in de juiste positie gebracht hebbend’. Het gebed wordt spontaan begonnen doordat Paulus zijn knieën in de juiste positie brengt. Opmerkelijk is ook de beschrijving die Lukas in Handelingen geeft, voorafgaand aan dit vers (Hand. 7: 60): ‘Maar hij, vol van de Heilige Geest, hield zijn ogen naar de hemel gericht en zag de heerlijkheid van God, en Jezus, die aan de rechterhand van God stond’ (Hand. 7: 55). Dat het hier om een gebedshouding gaat is zeker, want de evangelist vervolgt: ‘En zij stenigden Stefanus, die Jezus aanriep en zei: ‘Here Jezus, ontvang mijn geest.’ En terwijl hij op zijn knieën viel, riep hij met luide stem: ‘Here, reken hun deze zonde niet toe!’ Ook hier moeten we denken aan het bidden met opgeheven handen, ogen die naar de hemel gericht zijn en knieën die op de grond een plek hebben gezocht om in een eerbiedige houding tot God te kunnen bidden.

Als we nadenken over het gebedsleven in de Vroege Kerk, dan komen we steeds weer terecht bij Christus zelf, die zijn discipelen leerde bidden. Het gebed dat Christus zijn discipelen leerde, het ‘Onze Vader’, heeft in het gebedsleven van de vroege kerk een grote rol gespeeld.

Bezetenen der Garasenen

PREDIKATIE OVER HET VERHAAL VAN DE BEZETENEN DER GERASENEN.

In de naam van de Vader en de Zoon en de Heilige geest. In de loop van het jaar hebben wij het verhaal van de bezetenen der Gerasenen of Gadarenen, zoals ze ook soms worden genoemd in de verschillende evangelies meerdere malen gehoord. (Bron : onbekend)

Het is een indrukwekkend verhaal. Indrukwekkend, niet alleen door de genezing op zichzelf, dan wel door de manifestatie van de duivelse krachten, die in staat zijn een kudde van ongeveer duizend dieren in zee te doen storten. Aan de andere kant is het van belang dat wij inzien, dat de vernietiging van deze varkens, zoals de Vaders het ons hebben geleerd, betekent dat elk van deze duivels de ganse wereld zou kunnen vernietigen als hij ooit daartoe de macht zou krijgen, want hij bezit de kracht daartoe.

Ropmanides :Het leven in Christus

HET LEVEN IN CHRISTUS

door Vader John. S. Romanides

 

De heilige opdracht voor de Orthodoxie van vandaag en in het bijzonder voor de jongeren, die zich vaak van het liberalisme van de vorige generaties willen losmaken, is om de overwinning van Pasen in het dagelijkse leven van de Kerk te herontdekken. Het gemeenschappelijk geloof en de verering van de Apostelen en de Vaders blijven essentieel onveranderd in onze liturgische en canonische boeken, maar in de praktijk, in de geest van de clerus en de gelovigen, heerst er een grote verwarring, die zonder twijfel te wijten is aan een gebrek van geestelijk inzicht in de aard zelf van het werk van Christus in de Kerk. Talrijke personen die beweren orthodox te zijn en die het oprecht willen zijn, stellen zich het leven van de Kerk voor als zijnde in overeenstemming met hun eigen vage gevoelens,en niet in de geest van de Apostelen en de Kerkvaders. Wat ontbreekt, is een levendige aanvaarding van wat het sacramentele leven van de Kerk vooronderstelt.
Dit gebrek aan duidelijkheid verklaart in hoge mate de zwakheid van de Kerk in de westerse wereld en in het bijzonder wanneer het gaat over de houding ten opzichte van de verschillende varianten van schismas en ketterijen.Zij die niet kunnen begrijpen dat „de Geest zelf getuigenis aflegt aan onze geest dat wij kinderen van God zijn „(Rom 8,16) kunnen de Waarheid niet verkondigen, maar moeten zich de vraag stellen: zijn wij zelf niet buiten de waarheid en, bijgevolg, afgestorven leden van de Kerk?