Over de twijfels in verband met geloof

 

Over de twijfels in verband met het geloof

 

Metropoliet Anthony van Sourorh

Een beschouwing die werd gehouden tijdens een bijeenkomst met jongeren in Londen, november 1989.

Het onderwerp waarover ik vandaag met u van gedachten wil wisselen is het volgende: alle gelovigen van deze tijd – zowel degenen die in de Orthodoxie of een ander geloof geboren zijn, als ook degenen die na een bepaalde periode van ongeloof, actieve of passieve godloosheid, tot het geloof gekomen zijn – allen worden geconfronteerd met vragen. Het kan daarbij gaan om vragen van henzelf zowel als vragen aan hen, om geloofsvragen en levensvragen, hoe het ook zij, het leven confronteert hen met vragen. En daarom is het eerste onderwerp waarover ik iets zou willen zeggen het thema van het vragen. Laten we samen nadenken over de legitimiteit van het vragenstellen, en ook daarover wat het gewetensvolle vragen vereist.

Een kerk is een paradijs op aarde

 

De kerk is het meest centrale punt van elk monasterie. Zoals het monastieke leven een voortdurende cultus van de levende God is, zo is de kerk de plaats van de offerande van elke monnik Daarom is de kerk ook gebouwd in het midden en wordt ze het catholicon genoemd om haar te onderscheiden van de kapellen die men vindt binnenin het monasterie. In het catholicon verzamelen de monniken zich op vastgestelde uren van de dag om gezamenlijk te bidden, terwijl bijzondere opdrachten met betrekking tot de netheid en het goede voorkomen van de kerk alsook de kerkelijke ordo’s gedurende de heilige diensten verdeeld worden onder de monniken, die ze op zich moeten nemen en uitvoeren in bereidwilligheid en trouw.

Orthosox ritueel: Sacramenten deel 3

ORTHODOX RITUEEL – de sacramenten – deel 3
De wijding – het huwelijk en de ziekenzalving
(Uit het boek L’orthodoxie – Metropoliet Kallistos (Ware)

 

HET SACRAMENT VAN DE WIJDING

De orthodoxe kerk kent drie hogere orden : het episcopaat, het priesterschap en het diaconaat; en twee lagere orden : het subdiaconaat en het lectoraat ( Er was een tijd dat er ook nog andere orden bestonden, maar deze zijn in onbruik geraakt). De wijding van de hogere orden gebeurt altijd in het kader van een liturgie, en moet altijd individueel zijn. volgens de byzantijnse ritus, die verschilt van deze van de romeinse ritus. Één enkele diaken, priester of bisschop wordt in het kader van een liturgie gewijd. Alleen de bisschop heeft de macht om te wijden (22). Wat een bisschop betreft, hier speelt de collegialiteit een grote rol. Daarom moet de wijding van een bisschop altijd gebeuren door twee-drie bisschoppen minimum; dus nooit door één bisschop alleen. Alhoewel de wijdingen door bisschoppen worden voltrokken, toch is de instemming van gans het godsvolg vereist. Het is daarom dat op een bepaald ogenblik tijdens de liturgie, de ganse gemeenschap dit bevestigd door te roepen ‘Axios’ (hij is waardig)(23)

De sacramenten – Kallistos Ware

ORTHODOX RITUEEL – de sacramenten – deel 2
Zalving – Eucharistie – Vergeving

(Vrij vertaald uit het boek : Orthodoxie – Metropoliet Kallistos (Ware)
door Kris Biesbroeck

ZALVING

De zalving volgt onmiddellijk na het doopsel. De priester neemt een speciale olie, het heilig chrisma (myron), en zalft het kind met een kruisteken : eerst op het voorhoofd, dan de ogen, de neus, de mond en de oren, de borst, de handen en de voeten. Bij elke zalving, zegt hij : ‘ Zegel en gave van de Heilige Geest,Amen’ Het kind, dat ingelijfd is in Christus door het doopsel, ontvangt zo de gave van de Heilige Geest en wordt een laikos (leek), een lid van het Godsvolk (laos). De zalving is een verderzetten van Pinksteren : dezelfde Geest die zichbaar over de apostelen verscheen in vurige tongen, daalt onzichtbaar neer over de nieuw gedoopte.

Doopsel

Uit het boek : l’orthodoxie – Metropoliet Kallistos (Ware)
Vrij vertaald door Kris Biesbroeck

DEEL1 : de sacramenten

‘Hij die zichtbaar onze verlosser was, is nu tegenwoordig in de sacramenten’
Heilige Leo de Grote

De sacramenten bekleden een speciale plaats in de christelijke eredienst. De Grieken noemen ze mysteries : ‘Men noemt het mysterie’, schreef de Heilige Chrysostomos, ‘ omdat datgene wat wij geloven, niet datgene is wat wij zien, maar wij zien iets en geloven iets anders…Wanneer ik hoor spreken over het lichaam van Christus, dan begrijp ik dit in een bepaalde betekenis, en de ongelovige zal dit in een andere betekenis zien’(1). Deze dualiteit van wat zichtbaar en onzichtbaar is in elk sacrament is het karakteristieke onderscheid . Het is juist zoals de Kerk, zowel zichtbaar als onzichtbaar. Er is in elk sacrament een uiterlijk teken en een geestelijke genade.De christen is bij zijn doopsel ondergedompeld in het water, dat hem heeft gereinigd, en hij is tegelijkertijd gezuiverd van zijn zonden. In de eucharistie ontvangt hij datgene wat uiterlijk brood en wijn lijkt, maar in werkelijkheid het lichaam van Christus is.

Ikoon geschiedenis

Ikonen

zijn afbeeldingen van Christus, de Moeder Gods, heiligen en bijbelse gebeurtenissen op houten planken. Ze hoeven niet persé bruin, oud en krom te zijn – ook nieuwe ikonen kunnen voldoen aan hun ‘opdracht’: het verkondigen van Gods woord en het present stellen, het aanwezig doen zijn, van wie afgebeeld is.

Naar een nieuw tijdperk van de orthodoxe theologie ?

Naar een nieuw tijdperk van de orthodoxe theologie ?
Door Pater Hervé LEGRAND o.p

Pater hervé LEGRAND, is dominicaan, en emeritus hoogleraar aan het “Institut catholique” van Parijs . Hij is lid van de theologische commissie voor de dialoog tussen de katholieke en de orthodoxe kerk in Frankrijk. Hij is ook stichtend lid van de Groep “Saint Irénée”, een internationale groep die zich bezig houdt met theologische arbeid met het doel om zich te engageren voor een dialoog op lange termijn , de taal en de cultuur van katholieken en orthodoxen overschrijdend.