Augustinus : de weduwe te Sarepta

H. Augustinus (354-430)
bisschop van Hippo (Noord Afrika) en kerkleraar
Sermon 11, 2-3

De weduwe te Sarepta

De arme weduwe ging naar buiten om twee stukjes hout te vinden om daarop brood te bakken, en toen ontmoette Elia haar. Deze vrouw was het symbool van de Kerk; omdat een kruis gevormd wordt uit twee stukken hout, zij die ging sterven, zocht hoe ze eeuwig kon leven. Er is hier dus een verborgen mysterie. (…) Elia zei tegen haar: “Ga, voedt mij eerst met uw armoede en uw rijkdommen zullen nooit uitgeput raken”. Wat een gelukkige armoede! Als de weduwe hierbeneden al zo’n beloning heeft gekregen, op welke beloning kan ze dan terecht hopen in het andere leven!

Ik benadruk deze gedachte: reken er niet op om de vruchten van uw zaden te plukken gedurende de tijd dat u zaait. Hierbeneden zaaien we met veel moeite, wat ooit de oogst van goede werken zal zijn, maar later plukken we de vruchten in vreugde, zoals staat geschreven: “Hij gaat al wenende voort, die de zaadbundel draagt; voorzeker zal hij komen met gejuich, dragende zijn schoven” (Ps 126,6). Het gebaar van Elia naar de weduwe was inderdaad een symbool en niet haar beloning. Want als deze weduwe hierbeneden beloond was, omdat ze een man van God te eten had gegeven, dan zouden het nogal armoedige zaadjes zijn en een nogal magere oogst! Ze heeft slechts een tijdelijk bezit ontvangen: meel dat niet op raakt, en olie dat niet verminderde tot de dag waarop de Heer de aarde besproeit met zijn regen. Dat teken dat haar verleend is door God voor een aantal dagen, was dus het symbool van het toekomstige leven waar onze beloning niet zal verminderen. God zal ons meel zijn! Zoals het meel van deze vrouw niet opraakte gedurende dagen, zal God ons niet ontbreken gedurende de eeuwigheid. (…) Als u zaait in vertrouwen en zal uw oogst zeker komen; ze verschijnt later, maar als ze komt, dan zult u eindeloos oogsten.